Wakacje w Polsce

Rozwój budownictwa latarń morskich

05 June 2012r.

Dysponujemy ciekawym zestawieniem latarń morskich z roku 1819, z następującym podziałem: — ze względu na źródło światła: świece — 5 latarń, lampy Arganda — 60 latarń, drewno lub węgiel — 30 " gaz — 2 latarnie; zwykłe lampy olejowe — 157 " — ze względu na urządzenia optyczne: ze zwierciadłami sferycznymi — 89 latarń bez urządzeń optycznych — 12 " ze zwierciadłami parabolicznymi — 103 latarnie, z soczewkami i zwierciadłami — 50 latarń; — ze względu na charakterystykę światła: światło stałe — 219 latarń, światło przerywane — 34 latarnie. Dla rozwoju latarnictwa na wybrzeżu polskim szczególnie ważne były lata 1871—1914. W latach 1871— —1895 szefem admiralicji zjednoczonej marynarki cesarskiej w Niemczech był gen. von Stosch 49. Od samego początku objęcia urzędu starał się on poprzez rozwój floty handlowej stworzyć niemiecką potęgę na morzu. Stosch dał podwaliny pod rozwój szkół morskich, pilotażu, kartografii, rybołówstwa i również latarń morskich. Po przegranej wojnie Francja zapłaciła Prusom 5 mld. fr. kontrybucji. Za francuskie odszkodowania szef admiralicji marynarki cesarskiej rozpoczął budowę licznych latarń na całym wybrzeżu Rzeszy. Na odcinku polskiego wybrzeża Bałtyku wybudowano w tym czasie 11 latarń morskich50. Niegdyś latarnie morskie były jedynymi światłami nawigacyjnymi, a latarnicy musieli bez przerwy pilnować ognia, nadając w ten sposób latarniom ich oryginalną specyfikę. Obecnie nawigatorzy mają do swojej dyspozycji na wszystkich wybrzeżach świata ponad 33 tysiące świateł o różnej widzialności, o odmiennej mocy i różnym przeznaczeniu51. Postęp techniczny sprawił, że wiele świateł działa w sposób zautomatyzowany. Zbędny staje się ich stały nadzór przez człowieka. Wszystkie one nazywane są ogólnie "światłami nawigacyjnymi". Które z nich można więc nazwać latarniami morskimi? Otóż zgodnie z definicją podaną na str. 9 "zaszczytne" miano latarni morskiej mają tylko te światła nawigacyjne, które posiadają ową oryginalną specyfikę. Decyduje tu przede wszystkim charakterystyczny kształt wieży, duża siła światła i jego stały dozór przez latarników. Trudno jest określić dokładną granicę pomiędzy ogólnym pojęciem światła nawigacyjnego a szczegółowym pojęciem latarni morskiej, i chyba w każdym przypadku należy to czynić indywidualnie. Jeżeli jakieś światło nosi wszelkie znamiona latarni morskiej, lecz np. nie jest obecnie stale dozorowane, nazywać je będziemy "latarnią morską nie dozorowaną". Obecnie, oprócz sygnałów świetlnych, niektóre nasze latarnie wysyłają również sygnały radiowe, które są niezależne od warunków pogodowych. Radiolatarnie pracują zwykle w zespołach po dwie lub trzy, a zasięg ich sygnałów wynosi 50 Mm. Co najmniej dwa radionamiary wykreślone na mapie, dają w punkcie przecięcia pozycję statku. Na południowych wodach Bałtyku korzystać można również z radiowego systemu DECCA, opartego na łańcuchu szwedzkich stacji nadawczych. Pozycję statku określa się przy pomocy specjalnego odbiornika zainstalowanego na statku oraz specjalnych map z hiperbolicznymi liniami pozycyjnymi. Na zatokach Pomorskiej lub Gdańskiej, w sprzyjających warunkach, pozycję statku można określić z dokładnością do 250 m. W żegludze oceanicznej do określenia pozycji statku wykorzystywane są systemy radionawigacyjne dużego zasięgu. Jednym z takich systemów jest ogólnie dostępny system oparty na 6 amerykańskich satelitach typu TRANSIT, krążących po orbitach polarnych na wysokości od 800 do 1000 kilometrów; dokładność określenia pozycji statku będącego w ruchu wynosi 40—100 m, praktycznie 1—2 Mm. Mimo tych wszystkich wspaniałych osiągnięć techniki, latarnie morskie jeszcze długo spełniać będą swoją wierną służbę. Stąd też ciągle pracuje się nad ich automatyzacją i niezawodnością działania.

nad morzem, morze, latarnia morska